|
Nįttśran og tilfeingiš
Vatniš vinnur haršar hellur,
slęttar nišur fjųll.
Lķggin gongur, grasiš fellur
fella so vit ųll.
Stiršnar blóšiš, stešgar hjartaš,
lekst enn mašur lķk,
sįlin ķ Gušs himni bjarta
livir fręls og rķk.
Ķ hoyna 1909
M į R
Nįttśrunnar tilfeingiš og taš, iš mannahendur hava evnaš til, er bara eitt tekin um, hvussu stórt og fjųltįttaš okkara skaparverk er, og hvussu mįlsųkin okkara skapanartųrvur hevur veriš.
Men okkara heimur og alt ķ honum hevur sķna livitķš. Eftir at tilfariš, iš vit hava evnaš til, er slitiš upp, ella menniskjan hevur megnaš at gjųrt enn stųrri frambrot, hava vit kastaš taš burtur fyri at keypa nżtt. "Taš hevur tęnt fyri seg", siga vit!
Nakaš av hesum "burturkasti", roynir ENDURVINN at senda til framleišslur ķ ųšrum londum, iš kunnu gagnnżta taš enn meiri.
Okkara ašalmįl er at endurvinna taš tilfar og śtgerš, iš nżtt hevur veriš ķ bygging, vinnulķvi og fiskivinnu. At varšveita eitt reint og vakurt land, iš bęši vit, vitjandi og framtķšin kann fegnast um, er nakaš av tķ, sum vit stremba eftir.
Og viš tykkara hjįlp fer taš eisini at eydnast - meir ella minni!
| 